Leila Badaou: “De zorg voor de kinderen komt op de eerste plaats, hun eigen mentale gezondheid staat vaak helemaal onderaan de lijst.”

Leila Badaou: “Het leven van deze vrouwen staat vooral in het teken van hun kind, maar wil je de goede zorg kunnen bieden is het ook belangrijk dat je aan jezelf blijft werken.”

SPE-organisaties gaan gevoelige onderwerpen niet uit de weg, bewijst Leila van stichting Moedernetwerk in Amsterdam West. Leila werkte lange tijd bij een organisatie voor kinderen met een beperking. Zij zag hoe de ontwikkeling van de kinderen sneller vooruitging wanneer de betrokkenheid van de ouders groot was. Tegelijkertijd signaleerde ze dat vaak juist de moeders zichzelf compleet verloren in de zorg voor hun kind. Om moeders van kinderen met een beperking te ondersteunen zette Leila stichting Moedernetwerk op. Met deze stichting richt ze zich op het versterken van de positie en het zelfvertrouwen van moeders met een kind met een beperking. Ze maakt lastige thema’s zoals de verdeling van zorgtaken, eenzaamheid, sombere gevoelens en het leren accepteren van de eigen thuissituatie bespreekbaar. Ook stimuleert ze de vrouwen om verder te kijken dan hun rol als verzorger en aan de slag te gaan met hun eigen ambities.

“Doordat de moeders via het Moedernetwerk in contact komen met andere vrouwen die hetzelfde ervaren als zij, ontstaat er ruimte om het te hebben over somberheid of eenzaamheid.”

“Als vrouwen zich bij mij aanmelden beginnen we altijd met een gesprek over hun kind; wat voor ondersteuning heb jij nodig als verzorger? Wat ik dan bij veel moeders terughoor, is de grote eenzaamheid die zij ervaren in hun rol als verzorger. Deze eenzaamheid begint vaak op het moment dat ze te horen krijgen dat hun kind een verstandelijke of lichamelijke beperking heeft. Ze voelen zich volledig verantwoordelijk voor de zorg van hun kinderen, wat leidt tot veel druk. Ze vinden het vaak moeilijk om hun gevoelens te delen, ook met hun partners. De zorg voor de kinderen komt op de eerste plaats, hun eigen mentale gezondheid staat vaak helemaal onderaan de lijst. Psychische gezondheid is niet een onderwerp waar ze mee bezig zijn. Doordat de moeders via het Moedernetwerk in contact komen met andere vrouwen die hetzelfde ervaren als zij, ontstaat er ruimte om het te hebben over somberheid of eenzaamheid. De ruimte die hiervoor nodig is, creëren wij door te werken met rolmodellen. Er werken acht moeders als vrijwilliger voor ons. Dit zijn vrouwen die ooit binnen kwamen met een hulpvraag en zijn doorgegroeid binnen de organisatie. We kunnen zo op een laagdrempelige manier lastige onderwerpen bespreekbaar maken. Denk bijvoorbeeld aan een gesprek over de verdeling van de zorgtaken thuis. We laten moeders, die dit thuis geregeld hebben met hun man, vertellen over hoe ze dit hebben aangepakt. Deze verhalen werken vaak motiverend. Ze laten zien dat je altijd je situatie kan veranderen en wat het je kan opleveren als je dingen thuis bespreekbaar maakt.”

“De stap naar professionele (psychische) hulp kan voor sommige vrouwen groot zijn. Ik kan ze alleen niet altijd helpen. Soms is professionele hulp nodig. In dat geval help ik de vrouwen om in contact te komen met bestaande formele hulporganisaties in de stad. Bij vrouwen die wel al contact hebben met een psycholoog merk ik dat ik ze soms een spiegel moet voorhouden. Vaak denken vrouwen dat als ze naar een psycholoog gaan dat die de problemen wel boven tafel weet te halen en op kan lossen. Ze vinden het soms moeilijk om te bedenken waar het pijnpunt zit en dit te delen. Hier praat ik veel over met de vrouwen zodat ze de regie krijgen over hun eigen proces. Aan de andere kant merk ik dat niet elke psycholoog zich goed genoeg kan inleven in de situatie van de vrouwen en hoe het is om een kind met een beperking te hebben. Hierdoor voelen de vrouwen zich niet altijd gehoord. Hierin zie ik nog kansen, ook voor mij als organisatie.”

“Ook nu tijdens de coronacrisis zie ik hoe belangrijk het onderlinge contact tussen de vrouwen is. De hele situatie heeft voor de moeders van het Moedernetwerk veel gevolgen gehad. Kinderen konden opeens niet meer naar de dagopvang, nieuwe dagroutines moesten worden aangeleerd, etc. Dit vraagt veel van de moeders en heeft effect op het hele gezin. We hebben via de de WhatsAppgroep van het Moedernetwerk veel contact kunnen houden. De moeders hebben hierin onderling adviezen uitgewisseld en elkaar volop gesteund. Ze hebben het over van alles: de coronatijd, welke uitdagingen ze ervaren en de zorgen die ze hebben. Alles delen ze samen: emoties, advies en kennis.”

“Ik vind het belangrijk dat deze vrouwen naar zichzelf en hun wensen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling gaan kijken. Ik probeer ze daarin uit te dagen.”

“Ik besef me – zeker na deze periode van thuisisolatie – dat het bespreekbaar maken van een onderwerp als psychische gezondheid ontzettend belangrijk is. Het opvoeden van een kind met een beperking is zwaar. Het praten over gevoelens – positief en negatief – is niet alleen belangrijk voor de moeders zelf maar uiteindelijk ook voor de kinderen. Nu de maatregelen weer verder versoepelen en we elkaar weer mogen zien, wil ik met de moeders hierover in gesprek. In de toekomst hoop ik met het Moedernetwerk nog meer vrouwen in Amsterdam te kunnen bereiken. Het liefst wil ik dat er een centrale doorverwijsplek komt waar moeders die horen dat ze een kind met een beperking hebben zich kunnen aanmelden voor het Moedernetwerk. Zo zorgen we ervoor dat deze vrouwen vanaf het eerste moment worden opgevangen, begeleid en in contact komen met moeders met gelijke ervaringen.”.

“Daarbij vind ik het ook belangrijk dat deze vrouwen naar zichzelf en hun wensen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling gaan kijken. Ik probeer ze daarin uit te dagen. Dit levert vaak mooie resultaten op, zoals recent een moeder van in de vijftig die besloot te starten met een opleiding. Het leven van deze vrouwen staat vooral in het teken van hun kind, maar wil je de goede zorg kunnen bieden is het ook belangrijk dat je aan jezelf blijft werken. Dit probeer ik de vrouwen mee te geven.

“Ik weet zelf hoe belangrijk het is om je te blijven ontwikkelen. Na mijn middelbare school heb ik niet de kans gehad om meteen door te studeren. Ik was mantelzorger voor mijn moeder en daarnaast zorgde ik voor mijn broertjes en zusjes. Mijn leven bestond voor een aantal jaar volledig uit zorgtaken. Hierdoor kon ik niet bezig zijn met mijn toekomst en wat ik zelf wilde bereiken. Ik realiseerde me dat de eerste stap echt uit mezelf moest komen. Ik begon met een bijbaantje in de thuiszorg en ben vervolgens stage gaan lopen bij een opvang voor kinderen met een beperking. Met kleine stappen ben ik steeds verder gekomen in mijn werk. Dit heeft me enorm veel zelfvertrouwen gegeven. Ik gun andere vrouwen deze vrijheid ook en dat probeer ik de moeders die ik spreek duidelijk te maken tijdens de activiteiten van het Moedernetwerk.”

Wil je weten wat het SPE voor jouw organisatie of initiatief kan betekenen? Lees meer. 

BEELD: LES ADU